บ่นเรื่องแรก ... No.1
ไม่รู้จะคิดถึงอะไรมากมายนักหนาคะ.... ไอ้อ้วน... ตาหมีพูห์.เอ๊ยยย
ตอนอยู่ด้วยกัน... พ่อเจ้าประคุณทูนหัว ก้อเรียกหาซะตลอดเวลา
แม้แต่...ตอนเข้าห้องน้ำ หายเงียบไปก้อตะโกนเรียกหน้าห้องน้ำ
จะเรียกทำไมค้า... คนกะลังทำธุระจำเป็นอยู่เนี่ย ก่อนเข้าก้อบอกแล้วนะว่าจะไปไหน
ทามม้ายยยย...ยังจะเรียกหาอยู่อีก
พอถามว่าเรียกทำไม... ก้อ.. เปล่า...แบบว่าคิดถึง..จึงเรียกหา
นั่งอยู่ด้วยกัน...ก้อเรียกอีก... ประมาณว่า..tee rak ยังลืมตาอยู่มั้ย
นี่อยู่กันคนละทวีป...คนละแผ่นดิน... ตาหมีพูห์ยังโทรหาซะเกือบทุกเวลาก่อนและหลังอาหาร
ตีหนึ่ง ตีสอง ไม่หลับไม่นอน ลุกมาโทรหา เพราะรู้ว่าเวลานี้เราถึงที่ทำงานแล้ว (หกโมงเช้า..ประเทศไทย)
ถ้าไม่รับสายนะคะ...missed call เป็นสิบ ไม่รู้จะขยันโทรอะไรนักหนา
ถามทำไมไม่หลับไม่นอน... บอก i miss u
โอเค... i ก้อ miss u เหมือนกัน แต่ u น่ะไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวไปง่วงหงาวหาวนอนที่ทำงาน
เพื่อน u จะมาว่าชั้น
แต่ก้ออยากบอกว่า.... Ik hou van jou